Wezwanie do zapłaty stanowi formę przedsądowej próby zakończenia sporu istniejącego pomiędzy stronami. W większości przypadków jest to czynność, która nie przynosi pożądanego efektu, jednakże jej zaniechanie może przynieść niepożądane skutki dla wzywającego.

Przyczyną sporządzania wezwań do zapłaty jest brak uiszczenia wynagrodzenia należnego wykonawcy. Gdy mija termin zapłaty, a pieniądze wciąż nie wpływają na nasz rachunek bankowy zaczynają się telefony i emaile do nierzetelnego kontrahenta. Świadomość niewyegzekwowania należności wzbudza w nas myśl potrzeby oddania sprawy do sądu. Przed złożeniem pozwu do sądu warto dokonać jeszcze czynności wezwania do zapłaty.

W przypadku, gdy nie wyznaczyliśmy kontrahentowi terminu do zapłaty naszego wynagrodzenia, wtedy to aktualizuje się konieczność wysyłki dłużnikowi wezwania do zapłaty. W pozostałych przypadkach nie jest to obligatoryjne, jednakże jest to czynność co najmniej pożądana w celu zabezpieczenia własnych interesów.

Przede wszystkim póki nie wezwiemy dłużnika oficjalnie do zapłaty oficjalnie nie wiemy czy dłużnik nie chce uregulować swojego długu, ponieważ nie ma pieniędzy, czy nie dokonuje zapłaty, bo nie chce i umyślnie przeciąga spór. Natomiast w sytuacji, gdy dłużnik nie płaci, lecz dług uznaje – jesteśmy w prawie komfortowej sytuacji. Po pierwsze z takim dłużnikiem możemy się porozumieć i zawrzeć stosowną ugodę, a gdy ugoda nie przyniesie pożądanego skutku pozostajemy z uznanym długiem. Fakt uznania długu powoduje, że koszt opłaty od pozwu w postępowaniu cywilnym przed sądem spada, aż o 75% i wzmacnia naszą pozycję w sądzie. W konsekwencji wygrywamy uznanie długu i obniżenie kosztów postępowania.

Podstawa prawna:
Art. 485 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U.2019.0.1460)

Warunki wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym

§1. Sąd wydaje nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, jeżeli fakty uzasadniające dochodzone roszczenie są udowodnione dołączonym do pozwu:
1) dokumentem urzędowym;
2) zaakceptowanym przez dłużnika rachunkiem;
3) wezwaniem dłużnika do zapłaty i pisemnym oświadczeniem dłużnika o uznaniu długu;
4) uchylony.

Należy również wskazać, że w przypadku naszej rezygnacji z wezwania dłużnika do zapłaty i wytoczenia procesu bez zachowania przedmiotowej czynności, to zgodnie z art. 101 KPC zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał on powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. W praktyce oznacza to, że dłużnik, który wyrazi przed sądem wolę zapłaty obciąży nas pośrednio kosztami procesu! Wierzyciel co prawda zyska sądowe uznanie swojej wierzytelności, ale poniesie (niepotrzebnie) dodatkowe koszty jej wyegzekwowania.

Czytaj również: Centralny Rejestr Beneficjentów Rzeczywistych. Obowiązkowe zgłoszenie spółek prawa handlowego.

Podstawa prawna:
Art. 101 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U.2019.0.1460)
Zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu.

Sporządzenie i wysłanie wezwania do zapłaty w większości przypadków nie jest czynnością obligatoryjną, jednakże jej zachowanie przynosi wymierne korzyści dla strony egzekwującej swoją wierzytelność.